Er staat genoeg te gebeuren in de tweede helft van 2022 qua album releases. Ik zal dit waarschijnlijk over elk jaar vertellen, maar ik denk dat dit jaar een uitstekend jaar is voor country muziek en aanverwante genres. De eerste zes maanden heb ik genoeg mooie muziek mogen beluisteren, terwijl de tweede helft van het jaar genoeg platen bevat om naar uit te kijken. Ik wil daarom met jullie een aantal releases delen waarvan ik vind dat ze niet gemist mogen worden. Naar mijn mening zeer geschikt als eindejaarslijstje materiaal, alhoewel het nog wel eerste indrukken zijn.
The Barlow – New Year, Old Me (24 juni)
Misschien is het je vorig jaar opgevallen, maar Colorado band The Barlow bracht uitstekende plaat Horseshoe Lounge uit. Een lekker blend van red dirt, country rock en outlaw country. En gelukkig zijn ze dit jaar snel terug met opvolger New Year, Old Me. Ook deze nieuwe plaat belooft wederom een fijn stukje aan country muziek te worden. The Barlow genieten met het jaar meer succes en mochten in het recente verleden shows openen voor gevestigde namen binnen country muziek als Cody Canada, Jaime Wyatt en Read Southall Band. New Year, Old Me is een niet te missen plaat als je van country oude stijl houdt.
Arlo McKinley – This Mess We’re In (15 juli)
De muziek van Arlo McKinley is niet bepaald licht te noemen. Debuut Die Midwestern uit 2020 was zware kost. Dat geldt vooral voor de teksten. Ook opvolger This Mess We’re In is even doorbijten op de teksten. Maar McKinley weet toch wel weer enorm indruk te maken. Zijn debuut is niet onopgemerkt gebleven en voor deze nieuwe plaat tekende hij bij Oh Boy! Records (waarvan John Prine mede oprichter was). Voor This Mess We’re In heeft Arlo McKinley een geweldig producer kunnen strikken in de persoon van Matt Ross-Spang. Bereid je voor op een krachtige Americana plaat van hoge kwaliteit.
John Moreland – Birds in the Ceiling (22 juli)
Ik was met de vijfde LP van John Moreland, LP5, ietwat teleurgesteld. Het raakte mij niet. Dat kwam vooral omdat Moreland meer een apart elektronisch geluid opzocht. Heel anders dan vorige platen High On Tulsa Heat en Big Bad Luv waar hij bekend mee is geworden. Ook Birds in the Ceiling is meer in de lijn van LP5. Jammer? Eigenlijk niet echt, want ik begin de schoonheid in te zien van deze stijl van muziek. Het is weer veel bliepjes, maar ik kan het nu veel beter hebben. Misschien een van de verrassingen van het jaar.
Amanda Shires – Take It Like a Man (29 juli)
Amanda Shires bracht afgelopen winter For Christmas uit. Ik kan mij er nog van herinneren dat ik ervan uitging dat dit voor haar een volwaardige nieuwe plaat zou zijn. Het deed namelijk niet heel erg kerstachtig aan en had net zo goed in de zomer uit kunnen komen. Maar onverwachts brengt ze eind juli een nieuwe plaat uit met wat “serieuzer” werk. Take It Like a Man is het naam van het album en Shires rijmt er weer lustig op los, zoals ze dat ook op haar vorige platen deed. Of ze de hele muziek-scene gaat veranderen met deze plaat dat denk ik niet, maar de eerste impressie is louter positief.
Nikki Lane – Denim & Diamonds (23 september)
Goede vriendin van Lana Del Rey, Nikki Lane, brengt op 23 september haar langverwachte nieuwe plaat Denim & Diamonds uit. Het was lang wachten op een aankondiging, want vorige plaat Highway Queen was alweer zo’n vijf jaar geleden. Maar met Denim & Diamons is Nikki Lane weer helemaal terug en in grootste vorm. Prachtig stemgeluid en heerlijk Americana geluid. Het kan natuurlijk ook niet verkeerd gaan met een producer als Josh Homme (Queens of the Stone Age). Ik ben over Denim & Diamonds zeer optimistisch en positief. Nikki Lane is wat losser, avontuurlijker en dynamischer op deze plaat. Zeker in de gaten houden.
