Kan je wel een heel album coveren met hits van een van de grootste country artiesten die heeft bestaan? Ik heb het dan natuurlijk over Waylon Jennings. Shannon McNally probeert het en maakt het er het beste van. Uiteindelijk zijn er een 13-tal nummers gekozen en om eerlijk gezegd ben ik positief verrast. The Waylon Sessions is een album die dicht bij de grootheid zelf komt waarbij McNally er ook vooral een eigen draai aangeeft.
Shannon McNally gaat al een tijdje mee in country muziekindustrie. Ze bracht in 2002 haar debuut Jukebox Sparrows uit en brak door met Geronimo uit 2005. Ze kreeg in Amerika nationale bekendheid door optredens bij tv shows Letterman, Leno en Conan. Daarnaast trad ze door de jaren heen genoeg op met grote hedendaagse country artiesten.
Dit jaar was het dus tijd om het iets anders te doen. Waylon Jennings is voor velen een grote inspiratiebron. Ik ontken niet dat de albums uit de jaren 70 van Jennings tot een van mijn favorieten ooit behoren. Shannon McNally dacht er ook zo over en spitte door het oeuvre van de meester. Eerlijk toegeven had ik wat meer interessantere nummers op The Waylon Sessions verwacht, maar het resultaat is helemaal niet slecht.
We horen hier grote klassiekers zoals This Time, I’m a Ramblin’ Man en Mammas Don’t Let Your Babies Grow Up to Be Cowboys. Daarnaast zijn The Waylon Sessions helemaal vanuit het vrouwelijke perspectief bezongen. Dat zorgt voor een meer zachte en tedere uitvoering van de plaat, terwijl de originele nummers van Waylon Jennings meer rauwer klinken. De voorkeur bij mij blijft toch uitgaan naar de originals, maar McNally pakt het hier heel verdienstelijk op.
Alsof dit allemaal nog niet genoeg is trekt McNally een blik open met grote hedendaagse country artiesten. Op The Waylon Sessions speelt weduwe van Jennings, Jessi Colter mee. Maar ook artiesten zoals Lukas Nelson, Buddy Miller en Rodney Crowell. De samenwerkingen zijn uitstekend uitgevoerd en brengen echt wat extra dynamiek mee binnen de plaat.
The Waylon Sessions is een aardige plaat geworden. Als je een beetje bekend bent met het oeuvre van Waylon dan kom je genoeg herkenbaars tegen. McNally had wat mij betreft nog meer nummers uit de jaren 70 kunnen kiezen. Dat is waar Waylon Jennings op de piek van zijn carrière zat, maar dat zijn kleinigheden. Nee, ik ben over het algemeen content hoe McNally invulling heeft gegeven aan deze plaat. Feest van herkenning en het doet gelijk uitnodigen om weer eens van die oude Jennings platen op te zetten. Dat verveelt nooit.
Uitgebracht door Compass Records
