“Seems country to me”. Daar sluiten Steph Stewart en Mario Arnez van Blue Cactus hun nieuwe plaat Stranger Again mee af. Dat is natuurlijk voer om mee te discussiëren. Want wat wel en niet country is daar zijn ellelange debatten over gevoerd en vandaag de dag gebeurt dat nog steeds. Mijn conclusie wat betreft Stranger Again is dat het invloeden van country bevat. Maar eigenlijk volleert het op sommige nummers makkelijk over naar folk en indie. Een mooie middenweg voor dit album is dan ook Americana.
Of hoe Blue Cactus het zelf beschrijft, Cosmic Americana. Tsja, de dromerige en psychedelische kanten komen op Stranger Again weliswaar af en toe terug. Maar of dit van buitenaardse categorie is betwijfel ik. Daar bedoel ik absoluut niet mee dat dit een slecht album is. Integendeel, ik heb er van genoten. Echt heel veel nieuws en opzienbarends horen we eerlijk gezegd op dit album niet terug.
Het eerste wat in mij opkomt na het luisteren van Stranger Again is dat dit wel heel veel doet denken aan Kacy & Clayton. Dit Americana duo brachten vorig jaar album Plastic Bouquet (lees de recensie) uit samen met de Nieuw-Zeelandse Marlon Williams. Veel raakvlakken zijn hier te horen met Blue Cactus. Gezien de populariteit van Kacy & Clayton en Marlon Williams is deze vergelijking beslist geen schande. Je hebt bij deze gelijk een extra tip naast Blue Cactus.
Country, folk, americana en indie. Opvallend voor mij als country recensent is natuurlijk de country invloeden. En die zijn opvallend verwerkt in een aantal nummers. En dan doel ik op het gebruik van de steel gitaren. Prachtig fijn en gaaf ingekleurd door Blue Cactus en tillen voor mij Stranger Again volkomen naar een hogere graad. De pedal steel is voor mij toch een van instrumenten die mij het meest doen genieten van country muziek. Zonder dit instrument had Stranger Again een stuk minder uitgesproken geweest. Sowieso minder country.
De hemelse zang van Steph Stewart wordt afgewisseld met de zang van Arnez. Ze complementeren elkaar foutloos en zijn een goed team samen. Niet veel op de vocals aan te merken, maar ik hou altijd wel van duo-zang. Zoals de eerder genoemde Kacy & Clayton en Marlon Williams bijvoorbeeld. Ook Blue Cactus verdient op dit vlak punten.
En uiteindelijk krijg je met Stranger Again gewoon een behoorlijke Americana plaat voorgeschoteld. Dat ze het cosmic noemen kan ik enigszins begrijpen door de elektronische psychedelische klanken. Maar of dit echt de nadruk legt op deze plaat, dat vind ik dan weer niet. Nee, Blue Cactus heeft met Stranger Again goede fundamenten gelegd voor de toekomst. Het is de tweede plaat van dit duo en bevinden zich nog in hun jongere jaren. Het klinkt aantrekkelijk genoeg om deze band op de radar te houden en sta zeker in de rij als er over een aantal jaar een nieuwe plaat uitkomt. Die positieve indruk hebben ze met Stranger Again zonder meer gemaakt. (Sleepy Cat Records)
