David Ramirez maakte in 2018 veel indruk tijdens het Tuckerville Festival van Ilse DeLange. Het was ten tijde van de We’re Not Going Anywhere albumcyclus en het was nagenoeg een perfect optreden. Nummers van het nieuwe album werden afgewisseld met nummers van eerdere albums en de hele band had een relaxte uitstraling. Je merkte aan alles dat dit ervaren gasten waren. 3 jaar na We’re Not Going Anywhere is Ramirez terug met My Love Is a Hurricane die vooral een ander geluid laat horen dan zijn eerdere albums.
Het Americana geluid is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een diverse palet aan genres zoals alternatief, indie, soul en R&B. Zoals de albumcover doet vermoeden is het een donkere plaat geworden. Zware synthesizers worden afgewisseld met drums en gitaren. Het past wat mij betreft bij het imago van David Ramirez. Een imago van een rokende en drinkende man die zijn hart op de tong heeft.
De teksten zijn van positieve noot. In ieder geval dat doet het vermoeden. Tijdens het schrijfproces van My Love Is a Hurricane was David Ramirez gelukkig in de liefde. Het zorgde voor een vulkaan aan inspiratie. Het ene nummer na de andere is dan ook een ode aan zijn toenmalige vriendin. Ik typ toenmalige vriendin want na het schrijven van de plaat ging de relatie uit. Om toch nog een documentatie te hebben van de goede periodes veranderde Ramirez niets aan de teksten.
Wat dat aangaande is My Love Is a Hurricane een album geworden van contrasten. Aan de ene kant heb je de zware en donkere instrumentatie die naar mijn mening overigens heel mooi en sober zijn ingekleurd. Maar aan de andere kant zijn er teksten die een verliefde David Ramirez laten horen. Desalniettemin is My Love Is a Hurricane een plaat geworden die veel indruk maakt. Verwacht dus geen Americana muziek. Dat geluid is helemaal verdwenen, maar daar voor in de plaats krijgen we een Ramirez in topvorm die zijn muzikale landschap verbreedt.
