Mijn eerste kennismaking met de Nieuw-Zeelandse country artiest Jody Direen was de single van Smokin’ Ashes genaamd My Fire. De muziek video die daar bij gepaard ging was opgenomen in de geweldige natuur van Nieuw-Zeeland. Mijn aandacht stond gelijk op scherp, omdat ik zo’n tien jaar geleden dit prachtige land heb ontdekt tijdens mijn backpack vakantie.
Dat Nieuw-Zeeland van ongekende schoonheid is staat buiten kijf. Ook al ben je er niet geweest zal je er een voorstelling van kunnen maken door bijvoorbeeld televisie of internet beelden. Het land heeft alles: van exotische regenwouden en witte stranden tot skigebieden en vulkanen. Het maakt dat dit één van mijn tofste reizen is geweest. Maar tot zover mijn backpack ervaringen met Nieuw-Zeeland. Het gaat immers om de muziek van Jody Direen.
En Smokin’ Ashes is na de eerste prettige kennismaking met single My Fire nagenoeg positief. Tsja, Jody Direen vertelt zelf dat ze vroeger erg beïnvloed is door country muziek, maar daar is op Smokin’ Ashes weinig van te horen. Dat vind ik altijd jammer. Het kan zijn dat Jody Direen bijvoorbeeld door haar ouders is opgegroeid met oude country artiesten. Maar in de muziek die ze zelf maakt is niets van dat terug te horen. De plaat is een gladde country pop plaat geworden.
De teksten gaan niet diep en zijn flinterdun. Een liefje hier een liefje daar. Op het strand zitten en wat drankjes doen. Je kent het allemaal wel. Desalniettemin heeft producer Stuart Stuart, bekend van onder andere Sheppard en The Veronicas, er toch wat aardigs van weten te maken. De productie is goed verzorgd en voelt alles behalve goedkoop aan. Potentiële hits voor de Nieuw-Zeelandse charts zijn er genoeg. Ik noem een Bow & Arrow, Look You Up en Lovers Tonight. Nogmaals het gaat allemaal niet erg diep, maar als je country pop uit Nashville luistert zit je bij Jody Direen goed.
Smokin’ Ashes zal niet zulke grote golven maken binnen de country wereld. Misschien dat Nieuw-Zeeland deze vierde plaat van Jody Direen oppikt. Er staan genoeg hitgevoelige nummers op die het publiek kan gaan waarderen. Het nodigt mij in ieder geval niet uit om de eerste platen van Direen te beluisteren. Daarvoor is het gewoonweg te vlak en generiek. Voor mij is Smokin’ Ashes een vrolijk tussendoortje, waarbij ik de Nieuw-Zeelandse natuur die ik tien jaar geleden ontdekte weer even in gedachten heb.
