Recensie ook gepubliceerd op Newcountry.nl via deze link
In 2018 trad Tyler Childers op in Paradiso Amsterdam. Met een handjevol mensen zag ik een prachtig optreden. Het was ten tijde van zijn debuutalbum Purgatory. Een album die in Amerika in korte tijd ontzettend populair werd. Childers is op dit moment één van de grootste sterren op alternatieve country gebied. Vorig jaar verscheen Country Squire die zijn bekendheid alleen maar deed rijzen. Beide albums geproduceerd door Sturgill Simpson zorgden voor een extra zetje. Maar vooral de echtheid die Childers uitstraalt doet het hem.
Deze maand verscheen uit het niets een nieuw album genaamd Long Violent History. Misschien niet een nieuw album zoals je zou verwachten. De plaat bevat voornamelijk instrumentale muziek, (dus zonder zang) met als afsluiter titelnummer Long Violent History (die overigens wel met zang is). Een lichte teleurstelling is het zeker, maar als je houdt van fiddle, banjo en mandoline zonder zang zit je bij Long Violent History goed.
Voor deze plaat heeft Childers veel geoefend op de fiddle en dat is dan ook het instrument die de voorgrond neemt. Het zijn allemaal opbeurende liedjes die je in een country bar kan opzetten met een drankje erbij. Je moet echter houden van dit soort instrumentale muziek. Het is duidelijk dat Childers zijn voorliefde voor oude en authentieke country muziek in Long Violet History heeft gestopt.
Maar als je wacht tot het laatste nummer krijg je toch de Tyler Childers te horen die we willen horen. Titelnummer Long Violent History is een pakkend nummer, maar de teksten zijn belangrijker. Childers adresseert de problemen over racisme en discriminatie die in Amerika op dit moment heersen. Samen met een video geeft hij tekst en uitleg (zie onderstaande video). Desalniettemin een waardevolle afsluiting van een album die je overigens echt moet liggen.
