Gooi jezelf maar voor leeuwen met zoveel geschiedenis in je familie. Sam Williams is de zoon van Hank Williams Junior en kleinzoon van country legende Hank Williams. Als je dan muziek produceert word je altijd vergeleken, daar ontkom je niet aan. Maar het knappe van Sam Williams is dat hij niet één op één de lijn van zijn vader en grootvader volgt. Glasshouse Children is wat dat betreft verre van outlaw country, maar mierzoete country pop.
En je kan je afvragen of dat wel de juiste keuze is geweest van Sam Williams. Hij slaat de handen ineen met Nashville en schrijft en produceert met Nashville musici. Dat tekent zich af in de muziek. Natuurlijk klinkt het op het eerste gehoor allemaal heel leuk en aardig, maar of zijn muziek ook een lange houdbaarheidsdatum heeft betwijfel ik. De Nashville formule staat nu niet heel erg in het teken van duurzaamheid.
Waarschijnlijk is dat ook helemaal niet de bedoeling van Sam Williams met deze plaat. Hij groeide op met verschillende soorten stijlen muziek en country was daar één van. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Glasshouse Children genres zoals pop en wat R&B in zich heeft. Nummers als 10-4, Kids en The World: Alone klinken aardig, maar ook niet meer dan dat.
The World: Alone is overigens een nummer waarbij ik even stil wil staan. Het is geschreven voor zijn zus Katie die onverwachts tijdens een verkeersongeluk overleed. Deze ballad, afsluiter van het album en tevens single schreef Sam Williams een jaar vóór het ongeluk, maar de teksten komen voor hem duidelijk overeen met het overlijden van zijn zus. Hij wilde haar nog zoveel van de wereld laten zien, aan wie moet hij dat nu doen? Mooi nummer wat een prachtig gebaar is naar zijn zus.
Als je in zo’n “grote” familie opgroeit en muzikant bent heb je de connecties. Vandaar dat op Glasshouse Children Dolly Parton en Keith Urban prijken. Wat mij betreft niet echt nodig, maar het werkt om de plaat een unqiue selling proposition mee te geven. Sam Williams studeerde in het verleden niet voor niets business. Leuke gimmick, aardig van Parton en Urban, prima.
Ondanks de ietwat negatieve toon die ik over dit album hebt, kan ik begrijpen dat Sam Williams met deze plaat zou kunnen doorbreken in de mainstream country. Daar heeft Glasshouse Children genoeg potentie voor. Voor diegene die authentieke (outlaw) country verwachten van deze Williams wordt teleurgesteld. Maar daarvoor zijn er genoeg andere country artiesten die dat doen. Desalniettemin, leuke prettige plaat met een aantal sterke nummers die dit meer dan behoorlijke country pop maken.
Uitgebracht door Mercury Nashville
