Waren vorige week voor velen muziekfanaten Taylor Swift en Ryan Adams de verrassing met nieuwe albums, voor mij was het Chris King. In 2016 eindigde hij met het album Animal in mijn top 10 van dat jaar. Het was dan ook wachten op een vervolg, maar die bleef lange tijd uit. Vorig jaar werd Lone Rats uitgebracht, maar was een niemendalletje. Deze maand kwam er een serieuze opvolger uit genaamd Smoothing Fur.
Smoothing Fur werd door King aangekondigd net na de release van Animal in 2016. Onder het project “Gold Pulls” zou Smooting Fur een snelle release krijgen, zo werd gezegd. Het project werd maar steeds uitgesteld en ik verloor King uit het oog. Dat kwam misschien ook door z’n ietwat arrogante aanwezigheid op social media. In 2019 kwam hij met Lone Rats weer in beeld, maar dat album was dus op zijn zachts gezegd teleurstellend.
Een korte introductie van Chris King is overigens wel op zijn plaats. King is geboren in het zuiden van Texas en woont op dit moment in Austin, Texas. Hij heeft inmiddels 4 albums uitgebracht waarvan Animal het meest noemenswaardig is. Naast het maken van muziek is King een grafisch ontwerper van beroep. Hij ontwerpt dan ook zijn eigen album covers, maar recent ook die van andere artiesten zoals Juliet McConkey’s Disappearing Girl.
Fast-forward naar het heden. Ik verheug mij altijd op de vrijdag wanneer er op Spotify nieuwe album releases worden getoond. En zonder enige aankondiging stond daar vorige week vrijdag Smoothing Fur van Chris King tussen. Een verrassing en cadeautje zo vlak voor het einde van het jaar. Het album kwam uit onder King zijn naam en niet “Gold Pulls”. Er zal in die tussentijd toch wat zijn gebeurd. Maakt niet uit, want het belangrijkste is de release. De verwachtingen waren hoog.
Smoothing Fur maakt die verwachtingen helemaal waar. Het is niet de gedroomde opvolger van Animal, die veel country invloeden bevat. Vanaf de eerste klanken van Smoothing Fur op opener Introduction hebben we te maken met een urgent en dringend rock album. Die lijn wordt eigenlijk naar het einde toe doorgezet en blijft voorzien worden van zwaar gitaargeluid.
Chris King weet hoe je liedjes moet schrijven en de plaat blijft boeien. Zelfs na een aantal keren Smoothing Fur aandachtig te hebben beluisterd intrigeert de plaat nog steeds. Samen met een vakkundige muzikant zoals Scott Davis (Jamie Lin Wilson, James Steinle, Juliet McConkey) is het eindproduct een gave en stoere plaat geworden. Nummers zoals Kissing Cobras, H.W.Y. 81 en Under Control onderstrepen dit rockgeluid en maken dit album zeer memorabel.
Chris King weet na het slippertje met Lone Rats dit keer dus wel indruk te maken. Hij is weer helemaal terug op mijn radar en Smoothing Fur is een extra mooi kerstcadeautje geworden. Mag ik hier van de gelegenheid gebruik maken om een nummer van deze plaat extra onder de aandacht te brengen? Vooruit, bij deze wil ik So Strange tot een van de beste nummers uit 2020 uitroepen. Tevens zal dit album een plekje krijgen in de eindejaarlijstjes, want zo content ben ik er mee. Smoothing Fur is vanaf begin tot het einde een plaat die alle aandacht en luistertijd verdient. Voor een volle country ervaring raad ik Animal aan, maar als je genre-breed bent georiënteerd is Smoothing Fur het luisteren helemaal waard.
